Betta livida

Betta livida

Betta livida is in 1992 beschreven door Ng en Kottelat. De soortnaam is afkomstig van het Latijnse lividus, hetgeen jaloers betekent, verwijzend naar iriserende de groene ogen.

Herkomst

De typelocatie is een zwartwater stroompje in de noord Selangor turfmoerassen, op de weg van Tanjung Malim naar Sungai Besar; Maleisië. Andere vangstlocaties zijn onder andere Tanjung Malim; Maleisië, Tanjung Karang; Maleisië, Sabak Bernam; Maleisië, Rawang; Maleisië, (Misschien ook Perak; Maleisië.).

Lengte

Betta livida kan een totale lengte bereiken van zo’n 50 millimeter.

Houden van Betta livida

Het betreft hier een wat verlegen soort, dus een donkere bak op een donkere plek is aan te bevelen. Het is zeer raadzaam het aquarium vullen met planten die niet veel licht nodig hebben. Een paar centimeter water is al genoeg voor Betta livida. Het hoeft geen grote bak te zijn zolang er maar voldoende schuilplaatsen plaatsen zijn. Deze soort is niet erg agressief. Betta livida kan beter niet met andere soorten gehouden worden. Alleen dan zal deze zeldzame, prachtige soort zich goed voelen. Het beste kan men 2 mannetjes met 2 of 3 vrouwtjes houden, mits de bak minstens 60 cm in lengte bedraagt. Als zich een paartje vormt dat zich wil voortplanten kunnen de twee naar een eigen bak worden overgezet of de overige exemplaren kunnen worden verwijderd (hoewel dit niet noodzakelijk is voor een goed kweekresultaat).

De watersamenstelling speelt ook bij deze soort weer een erg belangrijke rol en waterwissels moeten eens per twee weken plaatsvinden waarbij er 10 procent wordt ververst. Onder de volgende omstandigheden doet de soort het goed: pH 3.5 – 3.7, zacht water en een temperatuur tussen de 22° – 26°C. Maar een pH van 5 voldoet ook prima en komt ook voor in het natuurlijke biotoop, afhankelijk van het seizoen.

Voedsel

Makkelijke eters die vrijwel alles wel lekker vinden zolang het niet te groot is; muggenlarven, Artemia, kleine Mysis etc. Voer diepvries en levend afwisselend. Ook wat kleine insecten zijn welkom.

Voortplanting van Betta livida

Betta livida laat zich gemakkelijk voortplanten als zij gehouden wordt zoals hierboven omschreven. De man bouwt een schuimnestje waaronder de afzetting plaatsvindt. Na elke omstrengeling zal hij de eieren inzamelen en deze in zijn relatief kleine nest deponeren. Er worden 20 tot 50 eieren afgezet die de eerste dagen door beide ouders verzorgd (kunnen) worden (in het geval van de auteur, zie onderaan pagina, zorgde alleen de man voor het nest). Het is aan te raden de ouders en de jongen bij elkaar te laten om zo ook de kans op peperstip te voorkomen. Deze ziekte treedt alleen op in de eerste twee tot drie weken als de jongen alleen opgevoed worden. Dit kan voorkomen bij vrijwel alle Betta soorten.

De jongen eten pas zo’n tien dagen na het vrijzwemmen zelfgekweekte Artemia, maar zullen voor die tijd zelf voldoende voedsel vinden. Het is ook mogelijk microwormen te voeren tot dag tien. Ze groeien snel en al binnen enkele weken kunnen ze grover voer aan; onderwijl zullen zij het zeker niet nalaten om een graantje mee te pikken van de ouderlijke maaltijd.
Zodra zij echt op hun ouders gaan lijken, de jongen overplaatsen om onnodige ruzies met de ouders te voorkomen.

Opmerkingen

Betta livida werd vaak aangezien voor Betta coccina. Maar het zijn wel degelijke verschillende soorten wat vooral opvalt door kleurverschillen. Daarnaast zijn er ook verschillen in o.a. het aantal vinstralen, schubben en gedrag. De buikvinnen van Betta livida hebben groene uiteinden terwijl die zwart zijn bij Betta coccina (hetzij soms met een groene glans maar deze is niet vergelijkbaar met Betta livida). Bij de eerstgenoemde bezitten ook de vrouwtjes soms de blauwe, terwijl bij de laatstgenoemde de vrouwtjes nooit in het bezit zijn van de blauwe stip. Betta livida verschilt ook in lengte, 5 mm, van B. coccina. Het gedrag tijdens de voortplanting kan ook erg verschillen bij B. livida. Opvallend bij deze soort is dat beide ouders voor het nest zorgen en ook en de jongen de eerste dagen bewaken.

Bij deze soort kunnen beide geslachten de blauwe stip op de zij hebben, zoals eerder vermeld. Bij de F2 en F3 komt en gaat de stip en is niet meer steevast zichtbaar zoals bij wildvang. Dit geldt voor beide geslachten. Ook zijn er talloze wildvang exemplaren uit alle bekende locaties gevangen die geen laterale blauwe stip vertoonde of later ontwikkelden.

Video

Auteur

Stefan vd Voort – Nederlandse Vereniging voor Labyrintvissen (originele website niet meer online)
Gepubliceerd in overleg met het bestuur

Copyright foto’s

Haji Badaruddin